Pse kështu jemi të ndarë
(një poemë në stilin tim)
Që në kohët nga lashtësia
Është një popull me histori,
N’dër shtërngata e kohë t’vështira
I bëri ballë ç’do stuhi.
E pse sot jemi të ndarë
Sa krishterë sa musliman
Këto besime që na kan nda
E kan një peshë shumë të randë.
Sa në kryq ,e sa në hënë
Besojnë ashtu siç u kan thënë
E nuk e dine një të vërtetë
Se janë të lindur prej një nane.
Në këto toka të Ilirikut
Jetoi ndër shekuj ky popull i lashtë
Dhe besuan se kush i krijoi
Dhe besimin në Zot e kanë.
E mandej se si besuan
Në shumë fe duke u nda
Besuan në Tokë, Diell e Hënë
Por vatanin nuk e dhanë.
Dhe Zoti e pat thënë me gojë
Se njerezimin e krijova vet
E ata u ndanë në popuj
Dhe keshtu ka për të mbetë
Edhe besimet vet i zgjodhën
Ashtu si ata e dashtën vet,
E mua le t’më luten si të duan
Lutjet do u pranoj të gjithëve njejt.
E shqiptar popull nder shekuj
Mos dëgjoni ata të huaj
Se feja nga njeriu është mendu
Vetëm ma leht për t’na sundu.
Përqafim mëngjesi
Të përqafoj me freski vese mëngjesi
Në atë fllad që vjen nga ai afshi yt,
Me ndjesinë e çasteve me ty këtë ditë
Të përqafuar e t’shtrënguar në gushë e në fyt.
Dashuri prej vitesh e ngulitur n’brendi
Sikur qiellit drita që përshkon kaltërsitë,
Në zemrën time ësht një e madhe ndjesi
Dhe i dua mëngjeset kështu për ç’do ditë.
Si valët e detit kur përqafojnë brigjet
Ma atë njelmësi uji buzët i freskojnë,
Si uji i ujvarës rrëpishëm bie nga shkëmbi
E në fund të pellgut së bashku dashurojnë.
Sikur era maleve furishmem kur fryen
Nga dallgët e saja lisat i bën tok ,
Dhe blinajave me shpejtësi ajo kur bie
Me erë dashurie në ç’do vend kundërmon..
