KOHA RRËSHQET
O ju re të zeza ,
që tokën mbuloni
Shartohu me diellin
Që rreze të lëshoni
.
Boll me dhimbje lotë
bota është mbuluar
Erdhi pranvera për të lulëzuar
Nuk erdhi për lotë
dhe për dhimbje zemre
Po erdhi me lule që të lulëzoi
E la dimrin mbaO ju re të zeza ,
që tokën mbulonse që shumë
Lotë lëshoi ..
Por jo përsëri ,
ti o moj pranvere …
Në këtë botë të shkretë
Dhimbjen ke mbjellë thellë.
Udhën që e nise , nuk e nise mirë
Gjëj forcë në vetvete të ndryshosh
per mirë !
Natën në heshtje , njeri mos të dëgjoi
Me mëngjezin bashkë
Dielli të ndriçoi .
Kurorat e ç’thurara hidhi në udhe
jo gjakë e dhimje që mbushin ç’do lumë
Me krime dhe dhimbje në ç’do anë
dëgjojmë .
E mbani dorën se jeta është e shtrenjtë
dhe nëna dhe gruaja janë gjëja me
e shenjtë .
Si vrisni përditë dhe s’u dhimbset jeta
Gjakun rrufisni
Si ujkonjat e vjetëra .
Mos koha rrëshqet me të madhen
urrejtje .
Dhe gjakun e njeriut e bëni top prej lecke
O moj frymë e ngrohtë
Që ti shkrinë ngricat ,
në udhët e dhimbjeve
që kanë bërë fole ,
Zbrit lartë nga dielli që të vijë agimi
Në degët e thyera lule përmbi re .
