Të pathënën e prushtë
Një yll rebel kundronte natën
mbetën peng i ndriçimit të tij
shtrirë si dy fëmijë të brishtë
i kumtonin të pathënën e prushtë
përkëdhelëshin në peisazhin e ëndrrave
nga rrezet e yllit
të ngazëllyer u shfaqen para tij
iu luten me një fjalë të dy
pse s’ndalon soditjen yll i artë
a nuk e sheh
se dashuria jonë është e zjarrtë!
papritmas ylli u preh
diku buzëmalit
atë natë për vajzën dhe djalin
agu nuk zbardhi
dielli fjati qiejve
zemrat këndonin
tingujt lodronin qiellit
në dritën e syve të tyre
hëna me yjet loznin
