NATA E POETIT
Nata e poetit
nuk është një vijë e zezë
e vizatuar nga dora e ngathtë e idiotit
nuk është dremitje e devesë nën palmë
as udhë e hënës së vdekur
nata e poetit
është një kafaz i qelqtë
i krisur shtatë e shtatëdhjetë herë
nga gishti i unazës së fildishtë
dalja në hone kohe të përndritura amshueshëm
është ikja e tij
në malin e Sinait te flaka e shenjtë
herë te hiri i Trojës së mjerë
deshifron hieroglifët e heshtur
pranë sfinksit të stepur
me Diskun e Efesit kalëron shtigjeve deri në Aleksandri
lexon fletët e djegura pranë detit në pikëllim
e lë një plis te hija e Aleksandrit
nëpër gurët e prushtë ngjitet te Gjergji në Krujë
puth altarin e thotë me zemër uratën
me pluhurin e udhës së mijëra vjetëve
pushon pak te varri i nënës
lë një lule nate
një lot te guri i kresë të vetmes motër
hyn në tempullin e dashurisë
vashës së dashur ia puth buzët e gojës
ia le trëndafilin mbi gjinjtë e fjetur
para rrezes së parë të dritës
i bie me pëllëmbë atit vetëtimë
shtrihet pranë gruas
shtiret se ka fjetur si i vdekur
