Dëgjoja hapat që më vinin nga mbas
kokën se ktheja por me sytë e mëndjes ndjeja trokitjet e lehta të tyre
ndjeja vitet që lija mbas
ndjeja kohën e shkuar të bukur
dhe plot hije .
Ah sa shumë dimre kaluam
Ah sa behare të nxehtë
Sa buzëqeshje dhe gëzime
Rrugës në të gjatën jetë !
Sa herë mbetëm nëpër brenga
Shumë ëndërra nëpër humnera
Disa i mbylla në shtigjet e zemrës
Disa në tufane plot ndjenja .
Sa thellë jam zhytur në vitet e trishta,
jepja forcë për të mos humbur bukurinë
Sa herë pashë në largësi
plot dritë zhduka errësirë .
Bizedoja me lulet
flisja me detin buzëmbrëmjeve mbështjellë
flisja me vitet si dëshmitar i moçëm
duke mërmëritur në gjumin e thellë .
Sa shumë jetë hodhëm tutje
Sa shumë frymë hodhëm në qiellin pa ngjyrë
Sa mendime mes ndiesive dhe dëshirave të bukura
Si petale lulesh nëpër hapsirë.
Mall për vitet që ikën
nëpër majat e larta
e plot nostalgji
hedhur krahve dëshirat e së panjohurës
Asnjëherë të mos humbisja të madhen lumturi .
Shumë herë hapat e mi ishin të lehtë e të qetë
Shumë herë kanë mall e dhëmshuri
Shumë herë kanë nostalgji vitesh
Shumë herë nëpër hapsira pa kufi .
Sa shpejt më ikën vitet e mia ,
si uji i një lumi të pashtershëm në thellësi
si një ëndërr e zjarrtë që më pushton
si dashuri hynnore
plot me hijeshi.
Vitet janë si dallgë
e fuqishme deti
rrudha të thella vuajtjesh e mënçuri
në qiellin e kaltër fluturojnë largë
mer ëndrrat e mia e’i shtrëngon në gji .
