Në zemër të Gadishullit Ilirik, aty ku dheu flet me zërin e shekujve dhe gurët mbajnë kujtime lufte, rri ti, Kosovë. Me plagë të vjetra dhe ëndrra të reja, me lot që u bënë burim dhe gjak që u shndërrua në dritë. Sot, në shtatëmbëdhjetë pranvera lirie, je si një këngë që kumbon në malet e Sharrit dhe si një lutje që ngrihet lart mbi Alpet e bardha.
Kosovë, sa hije të ka liria!
Një hije krenarie, që peshon në ballin e nënave që dikur përcollën bijtë me zemër të dridhur, e sot i shikojnë flamujt tek valëviten në qiellin tënd të lirë. Një hije sakrifice, që endet rrugëve të Prekazit dhe i flet botës për betejën që nuk u dorëzua kurrë.
Kosovë, sa hije të ka liria!
Në sytë e fëmijëve që flasin shqip me ëndrrat e tyre të mëdha, në rrugët që mbajnë emra dëshmorësh dhe në këngët që s’harrojnë asnjë plagë. Liria të qëndron si pelerinë mbi supe, me dritën e diellit që përqafon fushat e tua pjellore dhe netët që rrëfejnë legjenda trimërie.
Sot, Kosovë, ke shtatëmbëdhjetë vite që frymon lirshëm. Je rritur me dhimbje, je kalitur me guxim. Në çdo pëllëmbë toke, ka një fjalë të pathënë, një lot të fshehur, një bekim të përtërirë.
Liria jote nuk është vetëm një datë, është një amanet. Një betim që vjen nga varret e heshtura dhe nga zemrat që ende rrahin me mall për të rënët. Është një thirrje për të mos harruar, për të ndërtuar, për të dashur këtë copëz toke që mbarti shekuj ankthi dhe sot vallëzon me flladin e qetësisë.
Kosovë, sa hije të ka liria!
Në çdo flamur që ngrihet, në çdo këngë që këndohet, në çdo hap që ecën drejt së ardhmes. Dhe ne, bijtë e tu, të premtojmë: lirinë tënde do ta ruajmë me shpirt, si një flakë që kurrë nuk shuhet, si një amanet që kurrë nuk thyhet.
Gëzuar pavarësinë, Kosovë!
Se sot liria të rri si hije, por si dritë të përqafon.
