Duke ecur pa u ndalur
pas hapave të ikjes
ku këmbët dhe kokën
me vete duke e bartur
Po shtegtoj
në një vend të huaj
e për ku nuk e di
Këmba ime jashtë atdheut
kurrë nuk ka shkel
Po eci rrugëve të botës
por nuk e di a ka më kthim
Kah më udhëzojnë udhët
andej po shkoj
Po si duket rruga sjell
vetëm rrugën
e nuk ka mbarim
Në skaj të botës
e përgjysmuar arrita
pa asnjë shpresë
Ktheva kokën mbrapa
disa herë gjatë gjithë ikjes
pashë diellin për herë të fundit
që ngadalë rrokullisej
Perëndimi i fundit i diellit
nga vendi im
A do të mund të kthehem
ndonjëherë përsëri
A thua të mjerët e çmendur
do ta përbijnë
E do të gjej ndoshta
ndonjë thërrmi
kur të kthehem
isha e pafuqishme
ta mbroja nga bishat
Në asnjë vend më hënën
nuk e pashë kurrë
dhe dielli lindi më ndryshe
pa rrezatim
Ajri me lot mbështjellë
i rënduar e gati pa oksigjen
dalngadalë më duket
se çdo ditë po vdes
