Të pres a të mos pres- kjo është çështja
Aq sa kam jetuar, Eritonë, s’mund të jetoj më
Do të isha më i lumturi njeri në botë
Sikur të më vrisje njëherë me të vërtetën
Që të mos jetoja me gënjeshtra gjithmonë
Të shpresoj a të mos shpresoj – kjo është enigma
Nëse je e pajisur edhe më me fuqi magjistareje
Derisa s’më kanë lënë sytë, veshët e mendja
Pse nuk m’i ngjall të vdekurit akoma pse
Të dashurit e mi që jetojnë veç në kujtesën time
Të jetoj a të vdes – zmadhohet prore pikëpyetja
Më tepër u kam besuar librave sesa njerëzve
Po edhe librat vetë njerëzit do t’i kenë shkruar
Është një kushtëzim tragjik si jeta e vdekja
Heshtja jote më thotë se je besnike e gënjimit
Përgjigjja, sido që të jetë, është shenjë vërtetësie
Pres, shpresoj edhe më duke vdekur përditë së jetuari.
