Qenkeshim dashur tërë jetën dhe nuk e paskemi ditur,
Grua e Jugut,
deri ditën kur u ulën në një kafe
dhe pimë gllënjkë pas gllënjke njëri – tjetrin
deri në fund
me etjen e deveve shtatzana…
Të prita në këmbë
siç pritet një Zonjë e Madhe
dhe m’u duk sikur isha aty i ngulur
që nga dita e fundit e maturës,
me vjershën e parë të dashurisë në xhep.
Kisha marrë nëpër stacionet e humbura
të gjitha pritjet e grave të jetës sime,
me një biletë të pagrisur në dorë,
sa nuk dija si ta mbaja atë mushkën e padurimit,
me thundrat tek zemra ime.
Kur u ulëm, mulliri që bluan kafen,
filloi të rrotullohej vetëvetiu,
Vrapoi kamarieri që u skuq prej turpit ta fikte,
po nuk mund të fikej.
Lëre, duhet t’i thoshja, lere,
nuk pushon pa bluar shtatë mijë kafet e papira
me këtë grua.
Ti nuk e vure dot re,
se si u veshën me avull tej e tej xhamat,
se si u ndërrua vetë në sidiplejer muzika,
dhe pastaj ra një çast heshtja,
të dëgjohej pëlcitja me fllucka mundimi e ajrit,
tek priste i ngjeshur e i fanepsur pas mureve,
që njeri prej nesh ta thoshte fjalën e madhe:
Të dua!
Po ti nuk fole.
Nuk flasin, vetëm qeshin
gratë e Jugut,
qeshin dhe pjekin në gjinjtë e tyre nga një portokalle,
pas çdo vështrimi prej burri.
Nuk dija ç’ti bëja sytë
dhe i futa në të katër vrimat e komçës së tretë
të këmishës tënde që qante e kyçur,
derisa ti e ndjeve palcë më palcë dëshërimin
dhe u mbështete paq tek mendja ime.
Qeshe me një krua gurgullimash
duke rrotulluar tërë kokat e grave të tjera nga vetja.
Atëhere, pikërisht atëhere,
dëgjova ajrin që u drodh
dhe ndjeva se si plasën në tavan tollumbacet e purpurta
të orgazmave të tyre.
E ndjeva që ti ishje e pritura e ëndrrave të fshehta
duke i patur brenda të gjitha fill e për pe
deri tek buka e grunjtë dhe kripa.
Grua e Jugut, ti ishje shoku dhe malli për motrën e vdekur,
Ishje boti me vere në dru lisi,
Supi i nënës, qepa e bardhe, oxhaku i ndezur, djathi,
perëndim i rubintë në vetullën e Çamërisë,
shall fëmije dhe bishti i ketrit,
Pastaj të pashë nëpër grykë
si rridhte uji i ftohtë i Tepelenës,
pashë tymin tim të cigares
pas dashurisë deri deri në shkalafitjen e krevatit,
dhe kortinkën e nënës në dritaren e mallëngjimit,
dhe Lotin tim për shokun e jetës, Viktorin
që iku se kish një vrimë në zemër.
Nuk i numuroj dot të gjitha:
Nuk do të flas për brrylin e Vjosës,
ku qan akoma një dashurie humbur,
as për famën e poetit të madh
që paska qënë e murosur tek urat e supeve të tua…
po ti i ke të gjitha brenda,
siç i ka një grua e Jugut, që çel sa herë të dojë
me vetullën e saj limonat e Mesdheut…
Qenkeshim dashur tërë jetën dhe nuk e paskemi ditur,
Ulërima ime,
O grua e Jugut!
Tani bëhu gati për ta pjekur këtë dashuri sublime
Me dritën e njëmijë hënave të majit…
DASHURIA KA SHIJEN E FORTË TË VDEKJES
“Mëkati nuk futet në gjërat që bëhen vetëm…”
Natën e mirë, thotë sportelisti dhe ne ngjisim shkallët,
Ti qesh nëpër to si djallushkë e padukur,
E fshehur paq në jakën e përthyer të dëshirës sime,
Si një molë e butë e shpirtit tim të sëmurur pas teje
Keq e me keq pas çdo nate.
Të duket e vonuar futja e çelësit në vrimën e bravës,
Rrotullimi i tij në derën e praruar të mëkatit,
Kërcitja e tij e dytë pas mbylljes,
Kërcitja e tretë në trurin tim të përgjakur,
Që nuk di se nga duhet filluar
Për t’u futur brenda teje.
Vërtet, O Zot, më thuaj se nga duhet nisur,
Për të pushtuar gur më gur,
Këtë kështjellë kaq të lartë prej gruaje,
Derisa prej rrënimit të saj të ndjehem së paku një ushtar,
Ashtu siç dua. Përsëri i mundur…
Ajri hapet e ngjishet i fanepsur pas mureve,
Që ta lërë më të lehtë lëvizjen e duarve,
Flakën e syve,
Heqjen e rrobave që vdesin në tokë pa varëse.
Tani fjalët ikin e kërkojnë një vrimë tek dritaret
Të skuqura prej turpit të gjatë
Nëpër letrat e shkruara njeri-tjetrit,
Vidhen përjashta duke qarë e mërmëritur pa bujë,
Për meritat e udhëve të hapura
Milimetër pas milimetri netëve të gjata…
Krevati sheh një ëndërr lisi për këmbët e tij të dobëta,
Jastëku zvarritet pa u ndjerë të zerë mesin e shtratit,
Sepse e di që duhet të mbaj pesha më të denja se koka,
(e di tani ai që kokat janë të prera, përjashta,)
Tani të gjitha sendet e dinë dobinë e tyre,
Dhe fiken një nga një të udhëhequra nga llampa.
Në errësirën e zbehtë përskuq turpi i fundit
Me moshën e tij 3000 vjeçare,
Jep e merr me thonj të mbahet
Në nenin e fundit të librave kishtare,
Dhe mbytet në kapilarin e fundit të gjakut.
Rënkon këmisha e flakur dhe trupi që të dha nëna
Më bën të të bekoj së pari nënën,
Është ashtu si në shpellën e parë, kur femra
Imitoi guvën e errët në kurmin e saj të bekuar,
Qelizë pas qelize ia kopjoi zgavrat pafund
Të kënaqësive kozmike burrë e grua…
Nuk është ngërçi i hutimit në mpirjen e parë,
Është frika se nga duhet nisur,
Në tërë këtë stepë të praruar të lëkurës tënde,
Sa vjet duhen për ta puthur me buzë
Dhe si mund t’i bihet shkurt
Pa qenë Leon Tostoi i Luftës dhe i Paqes…
Është një sekondë e vockël, ku njëherë duhet të vdesësh
Për t’u trimëruar
Nga që dashuria e trupit është e fortë,
Njësoj si vdekja
Ka shijen e përsosur të saj hap pas hapi deri në fund
Përderisa bëhet e pavlerë këtë çast vetë jeta.
Duhet t’i lëmë në tokë sytë njësoj siç lamë këpucët
Për t’u bërë krejtësisht të verbër,
Duhen lënë në tokë emrat, datëlindjet, kujtesa,
Flirtet e mëparshme që të ngatërrojnë si tabelat,
Gjithçka që rrezikojnë atë që është hera e parë…
Le t’i vemë këtu në sirtar të komos burrat e tu
Dhe unë gratë e mia,
Të qajnë bashkë si në koret antike dështimet e tyre,
Dhe mungesat tona të ëmbla,
Nga që po u bëjme sot dhuratën më të çmuar të botës
Dhembjen, themelin e jetës.
Tani instikti mblidhet si gjarpëri nën gur para se të sulmojë,
Ku duhen t’i vë duar në gjithë këto tasta të bardha
Për të marrë akordin e parë,
Pastaj notat e tjera e dinë rrugën
Për në qendër të trupit të çarë nga etja.
Puna është sa të pikojë pika e parë e ujit,
Që të zgjojë tërë kosheren e bletëve
Tek fle në trupin tënd plot me hoje mjalti.
Tani je ti ajo që e shkruan poemën time,
Unë kam ikur thellësive
I bindur se kam fillin tënd të Arianës
Që e ke të lidhur te kërthiza.
Nuk e di ku do të më çosh duke luajtur me mua,
Në sa gojë tigrash që rreshtove poshtë barkut,
Duke i thyer trillit tënd dhe kockën e fundit,
Të bëhesh më e lehtë,
Gjersa të ikësh në zbrazëtinë e një çasti
Mbi flluckën e fundit të kënaqësisë së çmendur.
Pastaj kur të kthehemi,
Do të bëjmë mëkatin e të menduarit
Se ky qenka mëkati,
Do të rreshtohemi bashkë me të çmendurit e tjerë,
Në stadiumin fals të Moralit
Për të duartrokitur fjalimin e fundit të Papës së Romës…
Pastaj në mbrëmjen e ardhshme
Si kukulla të denja të këtij planeti,
Do t’i ndezim përsëri flakë imazhet e përjetshme të gjakut,
A thua se në vargjet tona
Ca fjalë të zgjedhura
Mund të jenë bibla e radhës e gënjeshtrës,
Që tallet prej mijra vjetësh.
