Forca nuk është gjithmonë ajo që shihet nga jashtë. Nuk është gjithmonë muskuj të tendosur apo fjalë të forta. Nganjëherë, forca më e madhe është e heshtur, e padukshme – ajo që qëndron pas një buzëqeshjeje të thjeshtë, ndërkohë që zemra lëngon dhe sytë mbajnë brenda vetes njëmijë lot që nuk derdhen.
Të buzëqeshësh në mes të dhimbjes nuk është një akt i lehtë. Është zgjedhja më e vështirë që mund të bëjë një njeri. Është të vendosësh të mos e dorëzosh shpirtin para dhimbjes, të mos ia lehtësosh fitoren trishtimit. Është të tregosh veten më të fortë se ajo që po të ndodh, më të madhe se ajo që ndjen.
Kjo buzëqeshje, edhe pse e qetë, është e fuqishme. Është një mënyrë për të mos e humbur shpresën. Është një mesazh për veten dhe për botën se, pavarësisht gjithçkaje, ne zgjedhim të vazhdojmë, të besojmë, të jetojmë. Sepse forca e vërtetë nuk është të mos ndjesh, por të ndjesh gjithçka dhe prapëseprapë të mos lëshohesh.
Lotët që nuk derdhen, ato që qëndrojnë në sy, janë dëshmi e përpjekjes së brendshme. Ata nuk janë mungesë ndjenje – përkundrazi. Ata janë emocione që kërkojnë dalje, por që përkohësisht mbahen brenda, me shpresën se do të vijë një kohë më e mirë, një ditë më e qetë, kur ato mund të rrjedhin pa u fshehur.
Të buzëqeshësh kur do të qash është një akt guximi. Është një rezistencë e heshtur ndaj jetës që nuk na kursen. Është kulmi i forcës njerëzore – të qëndrosh i thyer, por të dukesh i plotë. Të ndihesh bosh, por të japësh dritë. Të mos kesh gjithçka që do, por të jesh falënderues për gjithçka që ke.
Sepse në fund, forca më e vërtetë nuk qëndron në fitoren mbi të tjerët, por në fitoren mbi vetveten – mbi dhimbjen, frikën dhe dobësinë tonë. Dhe ajo buzëqeshje, që lind mes lotëve, është kurora më e ndritur e kësaj fitoreje.
