Në një fshat të thellë mes maleve,
Një çobanesh delet i mbante.
Tinguj melodish si në dete pranë valëve,
Çobanesha tinguj shpirti përhapte.
Buzëqeshja s’iu zbeh në asnjë kohë,
Zëri i saj delet i mblidhte.
S’pyeste se koha do ishte me borë e me llohë,
Dhe ndonjëri me bisht të syrit e shihte.
Gjithë dashurinë çobanesha tek delet e kishte,
Këtë njohje me të asnjëherë s’e fshijë.
Që në vargjet e mia dhe ajo të ishte,
Që në vargjet e mia dhe ajo të rrijë.
