ATË DITË
Atë ditë me vapë more udhë
udhë të pa fund
mbete me kokë kthyer mbrapa
i shtangur e i tretur në mendime
e ndjeve veten të pa strehë.
Nuk gjete qetësi për veten e as për mua
era të përplasë në një lëndinë të largët
aty gjete veten të harruar e të mbaruar.
Nuk u plotësove dot
të mungonte gjysma e zemrës tënde
që e le si peng të huazuar.
Po kush vallë ikën aq larg
pa një dëshirë të plotësuar
që s’u mbushka
si një enë e pa fund.
Duke mbushur enën në krua
të pres gjithë ditën, gjithë mbrëmjen
nga etja ke për tu mbaruar.
Shpesh herë themi
kot kemi harxhuar kohën
fatin s’mundesh me ndryshuar.
………………………………………….
ËSHTË ETJA PËR TY
Është ndjenja e mendimit tënd
Që më lumturon ditën
Është etja e trazuar që nuk ze vend
mendimi që çdo çast më zë pritën
Është kënga e pa kënduar për ty
Që ma vjedh edhe gjumin
është ndjenja e pa shuar e etjes për ty
Që orë e çast e shtrëngon ndër duar
Dhe ç’ti them mallit të trazuar
kur gjithçka djeg brenda meje
Dhe etja nuk ka të shuar
Që e ruaj në shpirt e më merr me vete
Është etja për ty …Mëmëdhe
………………………………………………………..
IKJE PA DASHJE
Ku vajte ku mbete
Vendin e la te zbrazet
La gjuhen te shtrenjtën
E pyeta grurin me kallinj
Ai vetëm heshti
Dhe thirra me te madhe
O nënë shqiponje a po më dëgjon
Andej nga shkon Evropë, Azi, Amerikë
U bën te fala gjithë njerëzve të mi
Dhe thuaj se Kosovën e mbyti varfëria mjerimi e uria.
I pyeta valët e detit
Ku mund gjejmë shtegtim
As qielli i murrmë s’më jep dot shpjegim
As toka e molisur s’më jep ngushëllim.
As guri fortë që më rri soditur
Edhe muranat po të rrezohen mbi mua
se gjej dot veten jam e harruar
……………………………………………………………………………….
Jetëshkrimi
Shpresa (Gashi) Zurnaci ka lindur më 19 dhjetor 1967 në Prizren. Mbi tri dekada jeton në Izmir të Turqisë. E martuar për një shqiptar, familja e të cilit qysh në vitin 1957 ishte shpërngulur në Turqi.
E gjendur në mes të sfidës së ruajtjes së identitetit dhe elementit kryesor – gjuhës, Shpresa, që prej tri dekadave ka bërë përpjekje të vazhdueshme, dhe pavarësisht rrethit ku jeton, ka arritur ta ruajë e ta kultivojë gjuhen shqipe.
Duke qenë e rrethuar me këto vështirësi, me këmbëngulje ka arritur të kultivojë këtë vlerë sa të çmuar, aq edhe kombëtare. Pasion i shpirtit të saj është leximi i librave, i zhanreve të ndryshme, pa e lënë anash edhe krijimin artistik për të kontribuuar në artin e fjalës.
Shpresa Zurnaci, shkrimet e veta, qoftë në llojin e poezisë̈, qoftë ato prozaik, deri në këto kohë, me të madhe i ka publikuar në rrjetet sociale, por kohet e fundit, sikur ka filluar ta tregojë vetveten edhe përmes botimit të librave.
Shpresa, ndonëse larg atdheut, lidhjet me tokën mëmë, Prizrenin e Kosovën, i mban të pashkëputura. Thuajse çdo vit kthehet në Prizren në gjirin e familjes, duke u çmallur me miqtë e artit, shokët dhe shoqet e shkollave, që nga rinia e hershme dhe i mban edhe sot e kësaj dite si reliktet më të shtrenjta të jetës.
Deri më tani ka botuar këto librat:
1. “Dhimbje e shkruar”; poezi,
2. “Mall i pashuar”; poezi,
3. “Jam mësuar t`u jap jetë kujtimeve”; poezi,
4. “Copëza jete”; poezi,
5. “Largësi e mall”; poezi,
6. “Etje e shpirtit të trazuar”; poezi
7. “Ëndërr që nuk shteron”; poezi
8. “Gjurmë të humbura”; poezi
