Monolog me Migjenin
Mjerimi. Mjerimi vlla,
Ka ndryshue emrin
S’është si në kohën tënde
kur tejpërtej barkut,
e shikoje diellin!
Tollumat e Lulit Vocërr
Nuk janë më askund
E moknat e gurit
Sot dot nuk i gjenë,
as në muzeum!
Mjerimi vlla,
Formën ka ndryshue
Shfaqet si dëshpërim
Se ky vend i bukur,
S’ia vlen për me jetue!
Tash duart e mpita
S’janë të Lulit Vocërr
Por mbeten prapë t’shtrime
Duart e një kombi…
Tue kërkue Evropën!
Legjendën e misrit
Tash e ka zëvendësue
Trishtimi i ikjes…
së rinisë drejt askundit
Emigrimi i mallkue!
E prapë duart e shtrime
Ashtu t’mpita mbesin
Të prindërve të mirë
Që presin t’bijtë e tyre
Tan jetën, gjersa t’vdesin!
Nga barku, Migjen i dashur
Uria tash ka ik…
Por mjerimi ka mbi n’vatër
E truri është i mpitë
Trishtimi ka mb’rri n’shpirt!
Ah, gati harrova…
Luli i Vocërr rron.
Këndej n’malësitë tona
Kërkon të mësoj n’shkolla
Por s’ka shkollë ku shkon!
Mjerimi sot nuk duket
Formë ai ka ndryshue
Ka hy thellë në shpirt
Na e ka mpi ne trurin
Po na plak përditë!
Mësues kemi plot,
Por jo, nuk ka Migjen
Çfarë t’u thotë fëmijëve
Me i nxjerr nga zemra
E në shpirt t’i ndjen!
Poezi shkruajnë plotë
Dhe për mjerimin tonë
Por jo, Migjen s’ka sot
Që në zemër vuajnë
Atë për ç’ka këndojnë!
Të zë’ pa e kuptuar
Ky mjerim i sotshëm
S’është si dikur…
Por t’vjen i maskuar
Ta errëson krejt botën!
Herë si e pa pasme
Shpesh varfëri shpirtërore
Si frikë e si trishtim…
Si errësirë e të nesërmes
Mjerimi të merr përdore!
…………………………………………………………………..
Për Qiell e për Dhѐ
Shetita gjatë ndër shekuj,
Këmbëzbath, hija e vetes
E s’pata asgja për be’
Veç Tokës e Qiellës,
Shtrojë e mbulojë…
Mbi të cilat s’fjeta gjumë,
Unë, pellazgo-Iliri
Që trojet s’i lëshova kurrë.
E Toka s’më ftohu,
As Qiella s’më gjuajti rr’fe
Ndaj ndër shekuj u betova:
Për Qiell e për Dhѐ!
Ika nga barbarët,
Barbarë mua më thanë.
Kalova detet e oqeanet
E zuna në mal.
Por deti nuk m’u nda,
M’u sulën prej tij,
Tue m’tkurr dita-ditës,
Gjersa m’lanë maje malesh,
Një copë i-Lir-i.
Por unë Lejleku i vjetër,
Detin nuk e lashë,
E rrezikun e pashë në sy.
Ndër shekuj mbijetese
Iu betova vetes:
Për Qiell e Tokë e për Detin e Zi!
Me e mbrojt veten
Me e rujt vatan,
U bëra unë shqiponjë,
Folenë ndërtova në shkamb!
E ngrita atë kala’,
E në gur gdhenda,
Historinë time…
Me eshtnat e forta,
Nga varret e prindërve!
Koha m’i diktoi të shenjta,
T’i kemë unë Qiell e Dhѐ
Hyjni ta dua Detin…
T’paprekshme ti ruaj varret,
E t’mbijetoj n’kto troje,
Dëshmi e gjallë
E historisë shumëshekullore!
Dhe kështu do mbetemi,
Për Historinë e Botën,
Se beja rand peshon
Sa Qielli e Toka jonë,
Sa Varka e Noes,
ky djep i njerëzimit
Sa t’gjithë hyjnitë n’Olimp,
E tepmujt n’Dodonë!
……………………………………………………………………………………………………
ÇASTI
Çasti…
Ah çasti!
Disa i thonë rastësi
I thonë edhe mbret
Mund të ngrejë në qiell
Por edhe të zhyt krejt!
Shpesh ai të rrëmben
Mendjen ta bën erë
Por ndodh të të shkund
Në realitet të kthejë.
E fatin që ty t’përkund
Mos ta kenë të tjerë!
Çasti, shpirtin flakë ta ndez
N’ishujt e lumturisë t’hedh
Nektar luleve tue mbledh
Apo honeve të trishtimit
Copa të humbura dashtnie
N’kujtesë tue përjellë!
Çasti, të ngrenë në qiell
E të përplas në humnerë
vetë jeta jonë çaste është
Ne si bleta nektarin zgjedh
Prej saj, çaste të lumtura
Kërkojmë me përcjellë!
Porsi notat e muzikës
Që kompozitori i mirë
Në pentagram i hedh
N’pentagramin e zemrës
Çastet tona lejnë shenjë
E këngën e jetës bejnë!
Çasti…
ah çasti!
