E SHPËTUARA E TË MADHES QË HUMBI
Nuk është veç një Ndre që e njihte Dheu
Nuk është veç një Lukë që me zana fliste
Nuk është veç Buzuku as veç Skënderbeu
A veç një Pal Engjëll që Zotit shqip i thërriste.
Zotit shqip s`ja thoshte vetëm Janjeva
As vetëm Bardhi…as vetëm Budi
Dhe Luka e Pali, Matrënga,Ndrea
Janë vetëm e shpëtuara e të madhes që humbi.
Kallej Arbëria dhe librat kalleshin
Po shpirti i shqipes ngritej mbi zjarr
Zanat arbërore gjithandej këndonin
Në këtë gjuhë shekujsh që kurrë s`u dvar.
……………………………………….
KADARE
Ka marrë udhën ku janë maja arti
Shpirt hyjnor shqetësimi a një valë deti
Xixëllin syri botë që flet prej së larti
Sup mbi sup me t`bukurën valle botës treti.
Fytyrë e një shkolle që ndrin në shkëlqim
Hapën krahët rreptë mendësi e shqetësimit
Në qiell yje plot arbri botës gëzim
Shkohet det i gjerë gjasë e një yllësimit.
Yllësohet gjuha nga n`pëllëmb sillet jeta
Jeta qeshet n`art a në gjungël terri
Në këtë pikë dhe bota mbeti ku unë mbeta
Botë e parajësuar nga anë të një ferri…
……………………………………………………..
BELAJA ME FRIKËN
Dua të t ‘jap zemër ty që fare s’ke
S’mundem të t’shoh dot se si motin shkon
Pse gjithkund të shkilesh ti që
për përbuzje s’je
Pse për t’folur zëshëm ende s’po guxon.
Shqitju asaj dore që ta shtrëngon hapin
Dorës së tretë shqitju që është dora jote
Sakaq ti do gjendesh n’shtigjet që diejtë hapin
Si një shumë i dashur i pritur n’ mote.
Merr guximin fol duhet jotja fjalë
E ç’më rri ashtu thuase n’bela je
N’bela qofsh me frikën, ç’e duron atë ngjalë
Shporre n’dreq t’mallkuar, gjuaje me rrufe.
………………………………………………….
E MIRA DHE E KEQJA
-Vihu përkrah të mirës,të të dojë
Zoti!
-Rreshtohu në anë të saj,të vërshohesh t’mirash!
-Të mirit s’lejon Zoti t’i shkojë për t’zi moti!
-Fushat e të mirit ngrohen e gufohen shirash…,-
-Nëse s’je pranë t’mirit,rriji larg të keqit!
-Mos e rëndo shpirtin për shtrenjtë as lirë!
-Mos u mashtro joshjesh të dreqit e stërdreqit;
-Zmbrapset rrugeje t’Zotit veç kush s’është i mirë!
*****************
K’so perlash të devotshmish në fjalë e zemër,
Besoj t’i janë përcjellur sakujt që ka vesh
E tyre pastaj t’visheshin me të
bardhën n’emër
A n’tundime të zezeje t’i fusnin veshët n’lesh.
