Kur vdiq baba
Kur vdiq baba,
vdiq një pjesë e imja,
vdiq pak edhe nana e pak edhe motra me të,
vdiqën këmishat e tij
vdiq rroga ime e fundit në xhepin e djathtë
vdiq ditë e bekuar,
vdiqën kërkimfaljet, shuplakat e forta, dëshirat që i pata
andrrat që si pata
vdiq pazari i mëngjesit, edhe krejt mëngjesi vdiq atë ditë.
Kur vdiq baba,
Ka vdekë edhe një lis diku në malin e shenjtë,
Ka vdekë një e mirë , një mirësi, një përrallë nuk u tregua më,
Ka vdekë trupi që jeta nuk i dha gjë prej gjëje,
Se nuk quhet jetë
Kur cdo pesë vjet, fatkeqësia gjen paqen e saj mbi ty.
Kur vdiq baba,
Vdiqa copë copë në tepihun e banjos.
U zvarrita deri te rubineti për ta larë fytyrë,
Për ta parë vdekjen time,
Për të harruar sa trupi po vdiste po të njëjtën ditë.
Kur vdiq baba,
Kush nuk u kfill më në shtëpinë time,
Vdiq zënka e fundit, vdiq një bursë studimi për Amerikë,
vdiq edhe diploma e shkollës, që sot s`është as leckë.
Vdiqën burrat e dobët të kësaj bote,
Vdiqën gratë të cilave natyra iu dhe shkelma shpesh e më shpesh.
Vdiq me babën edhe lumturia ime,
Vdiqën detet ku dikur futa trupin tim të pakohë,
Vdiqën fushat ku jam rritë i gëzuar,
Vdiq i dashuri im i harruar,
Vdiq gruaja ime që nuk do të ekzistojë kurrë,
Me vdekjen e babës ka vdekë një copë e imja e vjetër
.
Me babën ka vdekur edhe e bukura,
Kompleti i librave të Asdrenit dhe Kapitali i Marksit,
Kur vdiq baba,
E ndjeva pickimin në shpirt dhe shtrëngimin e Zotit
I pashë para meje ata që nuk janë të bukur sa ai
Se askush nuk është më i bukur se bukuria hyjnore e babës,
Se krejt patën jetën e mirë, po jo i imi babë
Se shumica morrën përqafime kur ai derdhi lot
,
Se fati ka shëtitur në qytet këmbëzbathur po babën tim nuk e takoi dot sokaqeve.
Kur vdiq baba, zanat e bardha më janë kthyer në gjarpër të zi e të gjatë.
Kur vdiq baba,
Krejt orenditë e shtëpisë i kam rrotullu e nuk e kam gjetë,
Morra avion, e as në shtetin tjetër për të nuk kishte vend,
I mblodha dromcat e mërzisë dhe i kapa bashkë, i përthekova.
Kur vdiq baba,
Ka vdekur edhe një perëndi diku lart që u lodh së jetuari,
Ka vdekur një Eros që ditët e mira i pati të porositura,
Kanë vdekur shokët e tij, shoqet, kanë vdekur të afërmit që nuk janë kurrë të tillë.
Kur vdiq baba,
U ula buzë lumit të lotëve të mi dhe qava.
*
Të pres në xhaminë e qytetit
Të pres në xhaminë e qytetit
mes lutjeve e mëkateve
eja thuaji Zotit se je më i vogël se ai
je turpi i jetës sime
eja lutu
jepi me gojë frazat që t’i mësoi Libri i Shenjtë
në hyrje, zhvishi këpucët
trosha buke jepi asaj gruas rome te dera,
ec në turmën e burrave,
dhe afrohu
ku të më gjesh.
Të pres në xhaminë e qytetit
eja falju Tokës, falju Diellit, falju kafshëve
çdo shpirti që shtrëngon
jam në rendin e parë
eja dhe bashkë flasim
eja përmendja të madhërishmit, sa i pafuqishëm je ti
ti, plaga e madhe e dashurisë.
Të pres në xhaminë e qytetit
eja në tempull, ti krimb i keq
eja dylufto me kohën kur ishe burrë i mirë
kur ishe insan
i kam hapur dritaret, hoxha po e pret shiun
unë po të pres ty
qyteti po e pret këngën e shpëtimit.
të pres në xhaminë e qytetit
të vish
të kuptohemi për herë të parë.
vishe këmishën e gjelbër, bëhu mbret i fesë islame
shikojmë kupolat, sherefet, minaret,
ti qan për veten
unë qaj pse nuk qava kurrë.
Të pres në xhaminë e qytetit
Eja, edhe nëse nuk më do
Eja se ke heshtur boll
mendja jote ka agjëruar gjatë,
Eja e thuaji të madhit dhe shokëve të tij
që njerëzit e mirë sot nuk janë në këtë xhami.
Të pres në xhaminë e qytetit
eja, të lutem, sepse as unë nuk të dua
përkulemi në tepihun e pastër kadife
te dera, gjuaji përtoke pallavrat që të mbajnë gjallë
Ulu afër meje, mos e shaj krijuesin.
Më gjej në qetësi, jam aty ku ulet njeriu i mjerë
afrohu, mos ma kap dorën,
mbylle gojën, lutu për mua a për veten,
jam duke të pritur
në xhaminë e fundit të dy jetëve tona.
*
Zoti shëron
Zoti e ka krejt forcën, krejt djersën
Krejt plagët e botës i ka të shtypura në miliona libra
Ai i lexon, i shëron.
Me Bibël e Kuran poshtë shtratit,
I njëjti është
Si Zoti i të pasurit a i të ngratit.
Zoti e ka penën më maestrale në botë
Zoti pret, por ai din me shëru.
Zoti i ka krejt ëndrrat tona në sirtare
Zoti pret, gëlltitë kafen e mëngjesit dhe shfleton librin e fundjavës
Shijon natyrën, kafshët, drunjtë,
Zoti na ka në palmën e dorës
Polin e Jugut, Polin e Veriut, fatin e njeriut
Zoti shëron, Zoti din me shëru.
Zoti sjellë ilaçin aty ku koka është plagu.
I ka edhe ai lutjet e veta, jetët tona të shkreta
Pret, mahnitet me recitime, me bukuritë, me dashuritë.
Ai i madh, ne të vegjël
Zoti është Dielli, ne tjerët veç marrim dritë.
Zoti shëron,
Sheh këmbët që nuk lëvizin, sheh gojën që frikësohet të flasë
Sheh degët e thara të lisit
Sheh vesën e butë të mëngjesit
Sheh motrat që e lëngojnë vëllaun e vdekur
Sheh sëmundjet, gjakun e çpuar, aortën e lënduar
Sheh spitalet, sheh dhomat e shtëpive të shndërruara në spitale
Sheh sytë e vajzës që nuk sheh
Sheh bukën që përmbyset, sheh shiun e krejt hyjnive
Sheh malet mbi ne, drenushat e mbytura përdhe
Ne bëjmë gjumin, fundosemi në krim, por unë besoj që ai nuk fle.
Zoti sheh se i ka të pafundme imazhet e vizionet
Zoti shëron, ky Zot i madh i shtatë botëve
Din me shëru
Pret, vonon, hekurosë këmishën më të hijshme
Zoti para pasqyres, burrë me syçka të përndritshme
E kërkon edhe ai pak kohë për vuajtjet e tij.
Zoti i sheh të vajtuarit, të lënduarit,
Zoti sheh, nuk rënkon
I disave, Zoti i tyre, mallkon
Zoti im pret, por shëron.
Këtu mes neve ai banon.
*
Maduja
Nuk njoh burrë tjetër si Maduja.
I madh në plotninë e tij, i rrëmbyeshëm
I vrulltë, shpejtësi që nuk kontrollohet, i zjarrtë,
Ma rroku belin me gishtat furtunë,
Pak i kaftë, i kafshuar prej valëve të detit
I kristaltë, pa flokë,
Nuk është koha të thyhet ky trup i bëftë.
Nuk njoh burrë tjetër që më ka puthur me aq triumf,
sa Maduja.
Natën vonë, më përtypi si të isha ansambël këpurdhash
Ky Madu, me epshin e tij dru,
Si asnjë tjetër.
Me një gojë me shije bambusi, i errët, në momente i dritshëm
I vë gaz flakës ku më ka gjuajtur me sa forcë ka.
Ai,
Maduja.
Nuk njoh burrë tjetër që më ka çmuar me aq kujdes,
sa Maduja.
I guximshëm, puthi trupin tim me saktësi matematike,
Me dy duar si të ishin tetë, a dhjetë, më dha jetë,
Maduja,
I trandur, i futur në vaskën e bukurisë, i lëmuar
Lëng frutash po shijoja, pa blerë asnjë në dyqan
Trupi i kockuar bukur i Madusë
Shtog, Shegë, Kokos, Shafran.
Nuk njoh burrë tjetër me shpirt të hekurtë e të njomë,
sa Maduja.
I pashëm sa s’ka, një plagë e rinisë në fundin e barkut, burrë murrlan
I jashtëzakonshëm, nisa të lehja si kafshë,
Maduja, ky mësues biologjike e fizike
Ma la mbi këmbë mua kiminë e tij të përjetshme,
Le të ndalen dritat e të gjitha stadiumeve pa dashnorë,
I imi Madu,
E përthekoj, pij tërë natën ujëvarën e tij, mbetet mbret me kurorë.
Nuk njoh burrë tjetër që më bën të shtangem, të mpihem,
Si Maduja.
I përpiktë, i rrebelshëm, lehtazi m’i ra thikë zemrës,
Një rezervuar i mbushur me kënaqësi, një maje mali që flladitë
Nuk ka si Maduja im,
Nuk ka mundësi të ketë një të dytë
Që më zhytë, që ma humbë kthjelltësinë, që më kredhë mes gjoksit
Ante i botës sime.
Me Madunë, bëj be në atë natë
Më krijoi për së dyti, ma largoi etiketën ‘i ngratë’.
Atë natë, vdekja do të më ishte e sheqertë,
fushë e blertë,
Si emri yt
Madu.
*
I urrej këta deputetë
I urrej këta deputetë
Të gjithë, grumbull.
Duart e mia duan t`i takojnë fytyrat e tyre.
Dhe të përputhen sikur kur i merret shpirti insektit gjatë verës.
Sikur çekani kur tronditë tavolinën e punës.
Sikur dera kur përplaset me stuhi.
Në rreshtin e parë është ky zeshkani, pika e idiotit
Sinonimi i kotit,
Ky nënën e tij e ka në strehimore të pleqërisë, e sheh dy herë në vjet
Nuk pres ky të më dojë mua, as ta dojë këtë shtet.
E urrej, e përbuz. Ndjej pezëm.
E urrej edhe këtë flokëkuqen ulur një rresht sipër tij
Duket si gjarpër që nuk e do as farefisi
Kjo babasë i jep shuplaka e grushta, mbyllur në dhomën më të errët të shtëpisë
Fatkeqja nuk do ta dijë kurrë kurthin e bukur të dashnisë,
E urrej, sëmurem kur e shoh. Ndjej pezëm.
I urrej këta deputetë.
Kjo tjetra më sheh në sy, dhe unë dua ta rrotulloj shkallëve,
I ka dy diploma, me njëqind gabime në shkrim
Ishte kjo që e shau e shpirt-vrau burrin rom dje, afër lagjes sime
Këtë shtrigë, qenushet e pyllit do ta bënin copë e thërrime,
E urrej, e përçmoj. Ndjej pezëm.
Këtë tjetrin, në rreshtin e tretë, e mallkoj
Ky voton kundër jetës, kundër vdekjes, kundër vajtuesve, kundër nënave
Një JO të madhe Zoti ia ka vulosë në çdo lëvizje, në çdo frymë,
Nuk pres ky të na dojë neve, me atë gojë të fëlliqur pështymë
E urrej, e urrej. Ndjej pezëm.
E urrej edhe atë gruan me këmishën pembe, më të bukurën e kësaj kopeje
Dje, vetura e saj përplasi gjyshen e dikujt për vdekje
Nuk i besohet fati, as pagesa e funeralit, një njeriu si kjo fundërrinë
Para se të na shpëtojë, do të na fluturisë drejt e në greminë
E urrej, ajo nuk e di, por e urrej. Ndjej pezëm.
I urrej këta deputetë.
I urrej e nuk kam trohë respekt.
Atje në fund të sallës, ai barkmadhi ka të tjera halle,
Ngadhnjyer fshin hundët e pista
Merr vendime ky fashist, e tmerrshme, e ka forcën e burrit e të abstenimit
Neve ëndërrimtarëve do të na vriste pa copë të hezitimit
E urrej, më vret që ky është deputet. Ndjej pezëm.
Urrej tregimet e tyre, përpëlitjet në sy
Urrej edhe ku ta kenë pak bardhësi ruajtur me dry.
Urrej broçkullat që i thonë, gëzimet, festat.
Urrej vrasjet e shpresave tona
Urrej që nuk u vranë shpresat e tyre, kurrë
Urrej e dua t’i bëj copë copë, nga muri në mur.
E urrej edhe këtë deputeten e re, hipokriten e padijshme
Është kaq e trashë në mendime, kjo nuk njeh as ndjeshmëri as dhimbje
Fëmiut në karrocë invalidësh nuk i ndihmoi ta kalonte udhëkryqin e vështirë
Nuk pres të na ëmbëlsojë jetën neve, ky trup thatësirë.
E urrej, tërbohem kur e shoh. Ndjej pezëm
I sigurtë jam që e urrej edhe deputetin kryesor,
Lëpihet poshtë e lart, jargitet, qullitet,
Ky është kukulla më e shëmtuar në këtë hapësirë,
Ky popullin e han për gjellë, dhe e vjellë mbrapsht të copëtuar e të grirë,
E urrej, me çdo shqisë. Ndjej pezëm.
I urrej këta deputetë,
I urrej se janë të shkretë,
E urrej vallen e tyre, urrej rrobat që veshin,
Urrej se nuk i pashë kurrë të qajnë,
bishat me racë njeriu,
I urrej kur ngërdhihen, kur buzëqeshin.
