Në natën plot acar një zjarr desha të ndez
Por, nata ishte e ftohtë, ah ç’tmerr i zi që ish,
Ndaj që të mbahej gjallë ky zjarrth n’atë rrebesh
Diçka përherë kërkonte, kërkonte vazhdimisht
Ndaj si shtegtari murg, që shkarpat mbledh në terr
Unë hidhja n’atë zjarr gjymtyrët pa pushim.
Por ishin pak ato, ndaj fill pas tyre rresht
Mbi të nisa të hedh copëra të shpirtit tim
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
I lodhur nganjëherë kam thënë: shuhu pra,
Në qoftë se nuk të duan, të bjerë natë e pafund.
Të verbrit sytë tuaj kështu ndoshta do t’jenë
Në terrin absolut pa shqetësim kurrkund.
Po prapë diçka më shtynte të ngrihem si somnambul
Si murgu shkretimtar që shkarpat verbaz mbledh,
Dhe sipër zjarrit prap’ të hedh gjymtyrët akull
Dhe copërat një nga një të shpritit tim të hedh.
~ Ismail Kadare ~
