DRITARE E PLUHUROSUR
Sot u mallëngjeva fortë kur
pash dritarën tënde të mbyllur.
Mëngjeseve të hershme shihja të hapur
duke e ajrosur dhomën tënde.
Dëgjoje dallëndyshet tek cicërronin,
dilje me vrap ti shiqoje nga gezimi
dhe «erdhën shtegëtarët», -thoje.
Strofullën ua kishe ruajtur me kujdes aty,
pranë dritares sate.
E sot, më erdhi të qaj,
lotët më rrodhën faqeve
kur pash të pluhurosur xhamat e dhomës sate.
Nuk do dëshiroja më të kaloj atypari
e ta rikujtoja nostalgjinë e kahmotshme.
Mu në atë rrugë loznim, qeshnin e qanim,
mbi atë mur, tani me rrethoja, pushonim,
E qeshura jonë ushtonte saqë,
edhe fqinjtë me ironi na shiqonin.
Sa më kishte marë malli ta shija atë dritare,
por jo kështu të pluhurosur si tani.
