S’MË MBAN MË VENDI
Këtu s’më mban më vendi .
Ca re s’lënë të shikoj dritë .
Një ëndërr e keqe më trembi .
Një dashakeqës zënë pritë .
Prandaj me veten po nisem .
Udhërrëfyes do kem hënën .
Shtigjeve me ferra do grisem ,
Arnë për shpirtin , këngën .
Për qepje , të njomët lastarë ,
Nga e sapo këputura mëllezë .
Dhe vajit të qyqes zemërvrarë ,
Do t’i them : “të mos më presë !”
Do të iki larg prej këtij qyteti ,
Ku ka ardhur pranvera e plotë .
Se vetëm atje kënaqet poeti ,
Duke pirë kafen dhe një gotë .
ÇOBAN DO TË BËHEM
Atje në pyll mes gjelbërimit ,
Do shkoj të ngrej një tendë stani .
Nga Zoti madh i shenjtërimit ,
Kam marrë diplomë prej çobani .
Mbi gunë do ftoj të flenë yje .
Hënën do mbaj zgjuar në sy .
Do ndjek dhe zanat nëpër pyje .
Bashkë me to në valle do hy .
Rrënjët t’ia gjej , do pi burimin .
Barit t’ia thith me çka nektar .
Do pres bejkën të bëjë zgjimin ,
T’ia pi qumshtin zier mbi zjarr .
Çoban do bëhem këtë behar .
Do ngrej stanin te një ujëvarë .
Tendës do ndez të madhin zjarr ,
T’i them pleqërisë ku të kam parë .
MBRETËRIA PELIONE
Kur them : “Mokra Mbretëri”
Mos nënqeshni nëpër buzë !
Ku e gjen vallë kësoj bukuri ,
Kaq mjaltë poezie dhe muzë ?
Shikojeni në Selcë* këtë kullë , ( Pelioni )
Këtë prag e vatër autoktonie
Këto rrënjë s’do thahen kurrë ,
Këtu , në këto Troje Perëndie .
Çdo fije bari përcjell përjetësi .
Në lastarë të rinj ndihet frymë .
Andaj Mokra ruan pavdekësi ,
Si Shkumbini , ky i shenjti lumë .
UNË PËRBALLË BOTËS
Ia zbraz dufet botës së padrejtë ,
Me gllënka të forta rakie .
Në vijë të parë pozicionuar vetë ,
Pa pasur gradë madhështie .
Kjo botë në luftë për jetë a vdekje .
E mira me të keqen .
Çdokush në jetë bëkërka përpjekje ,
Po ca gjëra s’ndreqen .
Në frontin tim nuk jap dorëheqje ,
Jo , nuk kam arsye .
Asnjëherë botën s’e quaj të keqe ,
Paçka , mosha u thye .
Nuk kam lëshuar psikamë ulërime ,
Pse botës i erdha .
Kërkova në jetë vetëm hisen time .
Mallkime s’derdha .
Nuk besoj në një botë të përtejme ,
Po në Zot e Perëndi .
Vërtet që urreva në jetë ca vjemje ,
Po kjo s’përbën çudi .
Në gjoksin tim nuk vara medalje .
Mburrjen e urrej .
Në vdekjen time nuk dua shpallje .
Mjafton në gjallje të vlej .
AROMË FSHATI
Më pëlqen vargu me erë fshati .
Me erë bajge e bari të kositur .
Një lopë që përtypet te hajati .
Bisku i qershisë duke u rritur .
Zjarri tek oxhaku më pëlqen .
Kur rrjedh rakia pika e parë .
Dielli me rreze tokën ushqen ,
Njihet lastari nga dega e tharë .
Unë jam i tëri nga erë fshati .
Drita e syrit ka diell nga ai .
Kur kali pin ujë tek postafi * ( ku derdhet kroi )
Aty ngritur fronin një Perëndi
.
Nuk di ta spjegoj këtë mister ,
Këtë lidhje ashti me fshatin tim ,
Dhe pse vuajtjen porsi në ferr ,
Atje m’u tretët shkofi im !
