Kam frikë se
toka ka përshpejtu rrotullimin
hana diellit më duket i ka zan vend.
Se ndryshe s’po ja jap dot shpjegimin
për stinët që ngaterrohen rend e pa rend.
Kam frike se:
Natyra ka ndryshu të tana ligjësitë
luftë po i shpallin përnjëheri Darvinit.
Ndoshta ndërruen ftyrën dhe perënditë
u lanë u shplanë me ujin e hinit
Kam frikë:
Për zbulimet e dikurshme të Mendeljevit
për gjithçka që kohës i ka lan peng.
Ndoshta po tham epokat shejtërohen njëherit
kur s’pyet për vete qa pritet për tjetërkënd
Kisha kohë që nuk kisha pa hanën
a soset a mos vallë mbushet përsëri.
Sinqerisht mu kujtuan kangët
ato që këndonim heshturazi në rini.
Mu kujtuan të bukurat shtojzovalle
laureshat melodia lahudina.
Për bes mu kujtuan zambakët
mbi shkrepa të shpërthyer ndër lëndina.
Aty mbi kodrën ku pret tmerrsisht era
sytë më mbërthyen vështrimin.
Mu duk sikur nga larg më përshëndete
mu duk sikur peshova fuqishëm durimin.
Aty në heshtje mbërthyer përjetë
ama çuditshëm më përtheve vështrimin.
Nisa ikonën pikturuar në fletë
pastaj e futa në gji nxitimthi.
Kishte kohë hana s’më kish dalë në kuvend
kish patur dhe ajo një rrugëtim të vështirë
Sonte të tre tok u mbërthyem përnjmend
mbarë o zot të na dalë për mirë.
Ti që plagën time gërvishte
për të disatën herë pa mëshirë.
Të dhuroj një tufë të madhe me trandafila
ti ruash si kujtim rrugëtimit në errësirë.
Mbi të o njeri që kurrë nuk e mësove
ndërtova kështjellën e bukur të vazhdimësisë.
Atë mbështjellë me bardhësi lule bore
atë që do shkruaj etapën e njerëzisë.
Rruga në të raftë në gjurmën time
mos u tundo o njeri vazhdo pa e parë.
Kryet mos e kthe as për të tënden hije
sepse gërshetohen vështrimet o njeri i mbarë.
Nga hiçi në hiç thoshte një fjalë moti
ishim do bëhemi të gjithë një ditë.
Dhëntë zoti mos të shkojë gjithë ky mund koti
sepse nuk na falin më duket as vetë perenditë.
Ti vetëm ti, në korrnizë të ndryshkun
prej alumini të lënë gjithë jetën në shi.
Ndrysho përbërësit në rreaksionin e mundur
produkti përfundimtar do kishte më rëndësi.
