PASTHIRRMA KOHESH
Cingrima ditësh,
Përtypen unshëm
Të hanë shpirt
Tek kërcasin nofulla
Mpakjesh,plakjesh
Nën pasthirrma kohësh
Që bërtasin unshëm,
Zemrash të ngrira,
Harrimesh
Ku mbijetojnë,
Hapsirash,
Për të qenë të lirë
Dhe enden pragjesh
Galaksish të panjohura
Emërtimesh,
Ku si thërret as gjak
E as bukë e mëmës
E mandej,
frymë udhësh
Të mbetura bosh
S’do të kenë më
Mundësinë të ankohen
Se do flenë gjatë,
nën dihatje
Pa gjurmë
Qiejve tanë të ngrysur
Kur të ngrenë sytë
Do shohin
Sy etërish që po luten
Eshtnash
Se një ditë
S’do braktisen botësh
