Vendosën ta godisnin me gurë
Marie Madalenën e gjorë,
Burrat që s’arritën ta shtinin dot në dorë,
Gratë ziliqare për lirinë e saj të shthurur
Dhe pleqtë inatçorë.
Po duke ndjekur udhën andej pari,
I biri i perëndisë u ndal aty për fat
Dhe urdhëroi:
– Të godasë i pari
Ai që asnjëherë s’ka rënë në mëkat!
Rrëmeti u shtang…
Legjenda kaq na thotë.
Por sapo biri i qiellit u largua,
Turmës kokëfortë
Demoni i mllefit përsëri iu zgjua.
Veç si të bënin? Frika e ndëshkimit
Ua mpinte krahët, gurët sa rrëmbenin
Dhe gati sa s’pëllcisnin prej tërbimit,
Që s’gjenin dot mënyrën si ta shfrenin
Hakmarrjen mbi të gjorën Marie Madalenë.
– Pse s’marrim heremitin? – tha një zë, –
Veç njerëz si ai mëkate s’mund të kenë…
Ç’u tha, u bë.
Dhe heremiti i shpellës çalë – çalë
U gjend mes turmës.
– Merr një gur, – i thanë, –
Dhe bjeri asaj femre të përdalë!
Të urtit plak iu duk sikur i ranë
Atij me gurë kokës, po s’u ndie.
Papo i vajti mëkatares pranë:
– A janë të vërteta, – i tha, – moj bijë,
Këto që veshi më dëgjon për ty?
