Dikur fluturoja prej moshës rinore,
e nga gëzimi hidhesha përpjetë
Tash pleqëria po m’kap përdore ,
lëshomë, i them unë ,se eci vetë
Se do të plakesha kurrë s’e dija ,
veç fluturoja krejt si erë
Ishte vetë mosha siç ishte rinia ,
të gjitha stinët më dukeshin Pranverë
Dhe pleqëria një ditë troket ,
e vjen ashtu si pa kuptuar
Por unë do t’plakem kur dua vetë ,
se shpirtin e kam të dashuruar
E dua jetën,dua natyrën,
dua gjithçka që më rrethon
Se dashuria ndryshon fytyrën ,
veç lum ai që dashuron
Pleqëria s’ka punë me mua,
se shpirtin e kam me dashuri
E dua jetën ,njerëzit i dua,
dashuro pra dhe ti o njeri
