Valentina Muka-Mall, bore,

Dita u zbardh, ndyshe, ndricon,
jo nga dielli, por nga bora shtrese,
rene naten, qete, pa u ndjere,
si bletet puntore ne te tyret hoje.
Si “vajze e vogel”, pyllit vrapova,
ku cdo mengjes meditim,
ne cdo stine apo kohe te dites,
me fton nen hijeshine e tij.
Larg, pylli zbardhte tej e tej,
e bardhe vello, mbuluar cep me
cep, kishte supriza per t’me falur,
sa hyra, ngela, sy e goje hapur.
Ferkova syte, mendova isha ne
ender, rrethuar nga ajo drite
vezulluese, jo rrezet e diellit,
kristale xixellonjash, nga qielli.
Sa lehte preknin, nuk mund ti
ndjeja, gjithe delikatese, nga
ato miliona flokeza, si pikat
e ujit krijojne oqeanet, keto
te bores, shtresa nga kristalet.
E vetme ne ate hapesire
pa fund, gjithandej bardhesi,
vetja mu duk udhetare ne rruge
te larget, kilometrash pa mbarim.
“Bukuroshja e fjetur”, c’mu kujtua
ne ate mori trungjesh si orkester,
per muzike te Cajkovskit,
shpirti I lehtesuar, melodia
ime me e preferuar.
Sot e shova mallin per boren,
Mall tjeter rritet cdo dite
per te shtrenjtet e mi, patjeter
me shohin nga lart, prandaj ky
meditim, ne kete dite bore,
Lehteson sado pak, shpirtin tim.