Mos i thoni “ ishte poet i madh”,
tani që s’është ,
Kur vargjet e tij , sa qe ishte gjallë ,
i kaloni pa lexuer •
Kur zemra e tij digjej në net të
vetmuara•
E fjalët e tij bienin në veshë të
mbyllur •
Ai shkruante për dhimbjen tuaj,
Por kush shkroi një fjalë për te ?
Ai këndonte për dashurinë , për
Zotin, për jetën,
Por kush ia dha një pikë dashuri,
një pikë ngrohtësi ?
Tani , mos i vini librat mbi varr,
Mos i thoni ,
“Na mungonë “
Kur mungesën e tij s’e ndjetë kur që këtu •
Poeti iku me lot më shpirt dhe me lutje në zemër •
I vetmi mik i tij ishte fjala e heshtur•
Zoti e di ç’shkroi , Zoti e di ç’mbante brenda•
Prandaj , mos lavdëroni veç lutuni
për të •
Smundjet po vijnë , të padukshme ,
pa lajm ,
E veç Zoti e di kur mbaron ky udhëtim,
I lutem Atij , më fal, më mëshiron,
Se jeta është e shkurtë , dhe unë
ende po mësoj •
