Klithmë
Qiellit të mugët shkrepi vetëtimë.
Sa s’më çau zemrën në dysh,
e llahtarshmja bubullimë.
Oh sa keq më goditi,
si n’gjoks një shtizë…
Klithje shpirti,
si në ëndrrën e trishtë,
kur sulmojnë tmerrshëm,
të pambrojturin
njeri zemërbrishtë.
Më merr!
Mos më le të lektisur!
Nxirrmë nga kjo katrahurë!
Mbyllja portën ferrit,
që të mos vuaj çmendurisht.
Më ngjallë se jam mekur!
Rrëmbemë me kthetrat e dashurisë,
ngase vetëm atëherë,
jam në duart e Perëndisë.
…………………………………………………………………….
Mosmirënjohësi
Të lëpihet,
Të vardiset,
Të bëhet servil
Të ngjitet
Nuk të shkoqet
Të çirret
Përderisa t’i merr paratë hua
Pastaj,
Të humb syshë
për së gjalli s’duket
surratin nuk ja sheh
Si shurra e pulës
fare zhduket
Nuk të njeh,
Nuk të flet,
Edhe po të të takoi
Sy më sy
S’i vjen:
As turp;
S’i vjen as marre
Të rrenë, të gënjen
Ashiqare,
O ti njeri tinëzak!
Në vend se mirënjohës
U bëre dhelpërak
U bëre dinak
Pa të pasur
as hile
E as hak.
O ti…
I pa ujë në sy!
A di ti
Se ç’është dinjiteti?
Apo e ke virtyt rrenën mashtrimin
A di ti
Se ç’është sinqeriteti?
Populli thot,
Bëje një t’mirë
Dhe hudhe në deti!
Ti mendon
Se po mashtrove dikë
U bë bota jote,
Dhe t’u rrit autoriteti
Por s’do të keshë më fytyrë
As ndër burra;
E as ngjeti…
Për ty
burrëri dhe nderë
Është vetëm leku
Por ti
S’do të keshë
Kurrë respekt as vlerë
Sepse në mes teje
Dhe njerëzisë
Është i thellë hendeku.
………………………………………………………….
Mbi horizonte
Shiu i asaj mbrëmjeje,
butshëm lagte trotuaret
Në qytetin që s’fle
edhe kur nata derdhë qetësinë.
Sikur për inat,
lumturinë që kaploi shpirtërat,
e prishte një bubullimë,
si hakërrim;
edhe kur zemrat shpirtshëm,
qëndisnin bukurisht melodinë,
të ngjizur;
të mbarsur,
me ndjenjëprushtën,
me nota të fildishta ujdisur,
atë simfoni për dashurinë.
Errësira heshtake,
përgëdhelte me kujdes,
fytyrat e ëmbla njomake.
Nëpër çdo skutë,
të mbretërisë së tyre,
në brishtësinë e asaj nate,
t’atij çun – pëllumbi
dhe të asaj syzezë vashe – gjeraqinë.
Shporru që këndej;
me gjithë këtë botë mëshirëpake!
Ik në djallë të mallkuar!
Ti, ti që turbullon,
ujërat e kristalta të dashurisë,
kësaj ndjenjeje fisnike.
Hapi rrugë dritës dhe lumturisë!
Jepi jetës flatëra,
që të pushtoi qiejt mbi horizonte;
sepse vetëm aty,
ku sundon ndjenjë e lartë e dashurisë,
kjo jetë është kuptimplote.
