HARRESË
I mbyllëm portat e blinduara të shtëpive,
të bindur se s’kishte as dhe një harresë
e ato ngjanin
gjithnjë e më tepër me arkën e Noes.
Ç’agoni pikëlluese…!
Pallatet mbollën themele me rrënjë frike,
trazuar kohëve të verbra
e mbi to
mbinë mure të larta prej guri e egoje.
Ndërsa mokra e mendimit,
bluan një psherëtimë pa prajt
çapitet e kaherë pyet:
A thua Zotin e lamë jashtë?!
