Sonte dua të dehem,
të zbraz gotat deri në fund
me atë aromën tënde,
deri në amshimin e pasosur,
e të ngopem si peshku
me ujë deti të kryposur.
Dua sonte të dehem,
ashtu si dehen bletët me nektar,
me nektarin e lules së parë,
e të shtrihem në fushën e dashurisë,
e fytyra jote të më qëndrojë sipër
e të çmendem duke të ta shijuar bukurinë.
Mandej, si i çmendur, të vrapoj
mes luleve me ngjyra të ndryshme.
Si i dehur, veten time ta harroj
e të falënderoj Zotin si shpeshherë –
se dehem nga nektari i buzëve tua
e me ty çdo stinë është pranverê.
