Pertej te qenit nje entitet fizik,
Uji i erret mbart nje peshe te thelle misteri,
Shpalosen shtresat e fshehura te jetes,
Mistere fshehur nen siperfaqen e te kuptuarit.
Në terrin e heshtur ku valët s’bëjnë zë,
Një rreze drite zbriti nga qielli i lartë,
U drodh uji i errët në mijëra rënkime —
Nuk qe dritë dielli, qe shpresa e vakët.
Në pasqyrën e ftohtë të thellësisë së humbur,
feks konturi i një zemre që dikur guxonte,
Një hap i vogël drejt dritës së largët,
Me frymë që dridhet mes dy botëve qëndronte.
Tani çdo valë flet me zërin e vet,
Tregon për dritën që e ktheu në jetë,
Se kur shpresa prek terrin me dorën e saj,
Edhe errësira më e thellë di të shndritë.
