Dhe ikëm, u tretëm në dheun e zi!
Dhe baltë u bëmë dhe pluhur dhe hi!
Dhe përsëri mbetëm,
Unë dhe Ti,
Në përjetësi!
Nata kishte rënë mbi tokë, por qielli nuk njihte errësirë.
Ishim baltë.
Ishim pluhur.
Ishim hije.
Megjithatë, unë e ndjeja praninë tënde. Fryma jote lëvizte përmes erës, përkëdhelte gjethet e pyllit dhe shkundte dritën e hënës mbi varrin tim.
Trupi nuk ekzistonte më, as zemra që rrihte dikur, por dashuria kishte mbetur si një drithërimë e përjetshme.
Pa formë.
Pa emër.
Por e pranishme!
“Na kujtojnë njerëzit?” – të pyeta me zërin e erës.
“Jo,” – m’u përgjigje – “por kujtohemi nga vetë përjetësia, sepse dashuria jonë është bërë pjesë e saj.”
U tretëm, por nuk u zhdukëm!
U shuam, por nuk u harruam!
Dhe, si dikur, mbetëm:
Unë dhe Ti!
Dita e fundit nuk pati as britmë, as lamtumirë.
Vetëm një frymë që u shua ngadalë, si një qiri që e prek hëna. Trupi u rëndua, si të donte të kthehej në vendin e vet të lashtë, në tokë. Në ajër mbeti vetëm një dridhje, një pëshpërimë që s’ishte as fjalë, as frymë:
Ishte ndarja!
Toka e përpiu mishin, koha e përpiu kujtimin. Por diçka, një fije drite e padukshme, s’u shua dot. Ishte si një rreze që kalon përmes errësirës, pa trup, pa emër, por me një ndjenjë që s’ka vdekje:
Dashuria!
E ndjeva praninë tënde aty, mes baltës ku u bëmë një. Nuk të pashë me sy, por të dëgjova me shpirt. Një zë i brendshëm më tha:
“Mos u frikëso, asgjë nuk mbaron. Ne jemi më shumë se ky pluhur që shtrihet mbi ne.”
Atëherë kuptova se vdekja nuk është fundi, por vetëm kthimi i trupit në heshtje dhe zgjimi i shpirtit në përjetësi.
S’kishte më tokë nën këmbë, as qiell mbi krye. Gjithçka ishte dritë e qetë, pa formë, pa zë, një det pa brigje ku fryma endej lirshëm. Në ate pafundësi, ndjeva për herë të parë lehtësinë e qenies:
Isha, por nuk ekzistoja!
S’isha trup, s’isha emër, por një dridhje e ngrohtë që përhapej në gjithësinë e paanë.
Në atë heshtje që të përkëdhelte, një rreze tjetër u afrua.
E njohur!
E përjetshme!
Nuk kishte sy, por ndjeva shikimin tënd.
Nuk kishte fjalë, por dëgjova zërin tënd brenda vetes:
“Ja ku jam… nuk të lashë kurrë.”
Në atë çast, përjetësia u bë e prekshme.
Ne s’kishim më nevojë për trup që të ndjejmë, as për frymë që të flasim.
Gjithçka ishte ndjenjë, dritë, kujtesë, bashkim.
Koha nuk kishte kuptim; ajo ishte thjesht një ëndërr që kishte mbaruar.
Por dashuria jonë, ajo nuk kishte lindur kurrë, sepse kish qenë gjithmonë.
Në dritën e amshuar, ne u pamë pa sy, u përqafuam pa duar, dhe ndjemë se gjithçka që kishim kërkuar në jetë ishte Ky Çast — kthimi në Një.
Ne erdhëm, u dashuruam, u tretëm, por asnjë prej këtyre nuk na preku thellë, sepse ajo që jemi nuk njeh fillim as fund.
Shpirtrat tanë janë bërë një me frymën e gjithësisë, si dy rreze që takohen në mes të dritës, pa kufi, pa ndarje, pa emër.
“A është kjo përjetësia?” – pyes unë.
“Jo,” – më përgjigjesh ti, – “kjo është dashuria e vërtetë:
Ajo që mbijeton kur gjithçka tjetër shuhet.”
Dhe kështu, në dritën që s’ka lindje e s’ka perëndim, ne mbetëm si në vargun e fundit të jetës sonë tokësore:
Në përjetësi – Unë dhe Ti!
